Ahparig!

Yıl 1961. Ermeni yetimhanesinde bir çocuk, Hrant Dink. İki kardeşten büyüğü... Yüreğine güvercinler konan ölümüne seneler kala katilleriyle aynı gökyüzünü paylaşan, olacaklardan habersiz elli iki yıllık yaşantısını düşünce özgürlüğüne adayan gazeteci...

 

Aslında bakmayın böyle muhavere ettiğime; Hrant, bu ülkede konuşmak isteyeni susturmaya çalışacaklarını biliyordu. Annesi ile babasının ayrılmasıyla başlayan o yıldan sonra; kapı ardına saklanmak yerine sol görüşüne sahip çıkan, Rakel’i de gönlüne yatırıp, ışığa doğru yöneldiğinde Ermeni halkını içine dönüklükten kurtarıp, yanlış haberleri düzelten, kitaplara eleştiri getiren kendi kalemini oynatan Türkiye’de Ermeni bir gazeteci olacaktı.

 

Irkını hor görülmekten kurtarmak için yaptığı konuşmalardan sonra ayıplanacak(!)

 

“Ben Türk değil Türkiyeliyim ve Ermeniyim" dediği için Türkçülüğü aşağılamaktan(!) itham edilecekti. Bununla kalmayıp hapis cezası alacak ve bu garip ülke, onu sırf kelamları yüzünden birçok gazetecinin yüzüne kapattığı demirlikli kapıyla cezalandıracaktı.

 

Hrant, Türkiye’de her etnik grubun kardeşçe yaşamasını isteyen bir sevgi adamıydı. Ceketine sürülen “Türklüğe hakaret” suçlamasına maruz kalsa da insanları sevmekten ve özümsemekten asla vazgeçmeyen dünyanın pek çok yerinde rastlanan o güvercinlerden biriydi.

 

Hrant, cesaretin diğer adıydı. Ona yapılan onca adaletsizliğe rağmen kendi davasında adildi.

 

19 Ocak 2007 yılı, efsanenin yok edilişi demekti. Saat 15:00 sıralarıydı. Kaleme aldığı son yazısının üzerinde mürekkep henüz soğumamıştı. AGOS gazetesinden çıktı ve uzağa, o uç noktaya kadar, baktı. Sırtına saplanan üç kurşuna yenilmeden önce Rakel’e ve çocuklarına âşık, insanlara aşina, Ermeni yetimhanesine saklanan çocuklara yardımı amaçlayan Türkiye’de bir Ermeniydi, Hrant.

 

Ahparig!

 

Tebessümü çehresine yakıştıran insanlar öldürülüyor. Kusurları kapatmanın o yüzleri örtmekle olacağını sanıyorlar.

 

“Ya ben tehlikeyi çok sevdim, ya tehlike beni. Ama inanılmaz derecede de masumdum.” - Hrant Dink