Bar

 

Eroin en çok soluk benizli çocukları kendine aşık eder oysa.

 

Oysa yangın yeriydi o benim için, komaya girdiğinde İsmail ağabeye ağız dolusu küfür savurduğum, satıcılara bir bir sövdüğümdü. Yüzüme tokat gibi inen yoksulluğumun öteki yüzü parmaklarımı sıkılmamış yumruğunda ezen zayıflığımdı.

 

 

Yani Birant’ın gözünde çok şeydim. Paçasından tutup aşağıya doğru indirdiği şortunu elleriyle parçalayıp içine dolduktan sonra ertesi sabaha tanımadığı “ben ibne değilim “ diye bağırıp bir hiçmiş gibi davrandığı, o hiçbir şeydim.

 

 

Bu aralar dalgınlık üstüne dalgınlık yaşıyor, Birant. Çok az sevişiyoruz. Çevremizde olup bitenler çok az ilgimizi çekiyor. Küçük bir evin içerisinde yaşayan beş kişiden toplasan sayfalarca not düşer masaya zira onunki hep yokluk kusuyor.

 

Eroin, Birant’a hükmede bilen tek şey...

 

Evin en büyüğü tornacı Hüseyin: “söyle şu hayduta o malı buraya sokmasın”diye omuzlarımı sıkıyor ve öyle bağırıyor ki babamın sırtımda bıraktığı kemer acısını hissediyorum. Telaşla çıkıyorum o bağırışların arasından “istemiyorsanız gideriz”diyorum ama içimden.

 

Birant’ın geçmişine dair hiçbir şey bilmiyorum ancak kendinde kapalı olanı açmak istemezcesine, o herkesi geçmişiyle yargılıyor.

 

“İstanbul vefasız bir sevgiliye benzer.”

 

Bu sözün altında derin bir acı olduğunu hissettim. Ama herhangi bir şey söylemedim. Çünkü etrafını seyrederken, sanki benimle değil de kendi kendine konuşur gibi söylemişti. Kısa bir sessizlikten sonra sözüne devam etti:

 

“Sana hep ihanet eder ama sen yine de onu sevmeye devam edersin.” Geliyor yanıma tam da Serenad’ın bu paragrafını okuduktan sonra vuruyor enseme: “Okumayı da mı biliyorsun lan!” diyor.

 

Birant’a göre ben hafif meşreptim. Yani onun deyimiyle kolay lokma, hiç sevmediği sakız sardunyası, bir boktan anlamayan sokak tayfası...

 

Yatakta İstanbul,yatakta beş paralık yosma, kadehi kırılmış yere saçılmış yanlış tarihi kusmuş kırmızı şarap...

 

Bir bilseniz ne var, ne yoktum!..

 

 

“Rüyalar görüyorum. Sabaha karşı beni almaya geliyorlar lakin yüzlerini seçemiyorum. Bu şey o düşlerden çabuk sıyrılmamı sağlıyor.Rahatlıyorum; tüm sıkıntılardan arınıyorum.” diyor. Tam da kendinden geçerken:

 

Hepatit C olduğunda ne hissettim biliyor musun Birant? Diyorum. O an gözlerimden akanları bile sorguladığına eminim. Öyle çok gevşiyor ki burada olmadığı aşikar.

 

Bu hastalığı taşıdığını öğrendiğimde her şeyin üstesinden gelebileceğimize inandım veyahut inanmaya zorladım kendimi. Genç yaşının karaciğerine verdiği zararı, eroin miktarına bağlamamana hayıflandım. Bir anlık zevk uğruna altı saat sonrasında çektiğin acıları nasıl da görmezden geldiğine şahit oldum.

 

 

Hiç gocunmadım tavanı rutubetli bir evin iki kişilik yorganın yatak niyetine serildiği o odanın içerisinde becerilmekten. Sevdim çünkü. O eroini sevdi, ben onu. Bu kadar basitti işte bir seviyi anlamak ama kimse anlamadı üzerine siyah çizgi çekilmiş beyazın biz de bıraktıklarını,bizi yolsuzlaştırdığını.

 

Nâzım ağlıyor şimdi: “Hayat taşıyor içimden.”

 

Bir keresinde ev arkadaşlarımızdan zımpara Hilmi’nin beş defa ertelenen ancak sonra mutlak yapılmasına karar verilen düğününe katılmıştık. Birant’ın gözlerini takip etmekten oldukça yorulduğum dakikalardı.Bunu dile getirmeye korkar halde, kızlara karşı ilgisini gözlemliyordum. Kıskanıyordum.

 

Sonra yine yarıda kesildi hayat. Birant, o krizleri geçirmeye başladı. Karanlıkta yolun kenarında; kas ağrıları,tarifsiz kramplar, müzik seslerine sağır olan kulaklarımız...

 

“Bana git ve onu bul!” diyordu. Bunu nasıl yapacağımı bilmiyordum. Hacı hüsrev, o karanlık mahalle, asla aydın olmayan, ellerimin korkunç kızarıklığı...

 

“Al”diyordum. Sevdiğim adama ellerimle o zehiri veriyordum.

 

Başka çaremiz yoktu.

 

Aslında vardı!

 

Söylediklerimin hiçbirini anlamayan tavırla yüzüme karşı gülümserken “iyileşebileceğini söylüyordum.”

 

 

Sona nasıl sürüklendiğimizle ilgili her şeyi öğrendim.Tedaviyi kabul etmeyen ve anlamsız bir şekilde direnen eroin bağımlısı o esmer çocukla birlikte ben de çarçabuk tükendim.

 

Bar’dan iki gece önce, çıktığımız o en yüksek binada ilk defa bu şehirden daha güçlü olmanın içimizde yarattığı tuhaf hisle “ İstanbul ayaklarımızın altında, Birant”diyordum. “Artık biz ondan daha güçlüyüz! Daha güçlüyüz!” Mavi gözlerinin derin griliğine bakarak, ona karşı her zamankinden daha yakın durarak, ibne olmadığını yineleyen bir öpüşün dudağımda bıraktığı ıslaklıkla “seni seviyorum” diyordum.

 

Enjeksiyon iğneleri pahalı değildir, o tozdan bulmak ve ona yatırım yapmak zordur. Bir bar tuvaletinde ölü bulunmanız için illa bilinçli olarak yüksek doz eroin almış olmanız gerekmez; farkında olmadan üst üste kanınıza bulaştırdığınız zehir kalbiniz ve tansiyonunuzda yavaşlamaya sebep olarak sizi yok edebilir.

 

Geride cesedinizin yanı başında gözlerini boşluğa dikip maddeye olan zayıflığınıza karşı gücü yetmeyen bir Nâzım kalır.