İronik bir protesto

  

Bir Kasım sabahı, uyanmakta zorlanıyorum yine. Kapı açılıyor birden. Annem içeri giriyor. Kapı çalma alışkanlıkları arasında yoktur. Güler bir yüzle yanıma gelir, yorganımı aşağı çeker ve ben kalkıncaya kadar da odadan gitmez. Ve evet, inatçılık alışkanlıkları arasındadır. 

 

Aşağı inince yumurta kokusu dolar benliğinize. Bu da diğer annemin alışkanlığıdır. Her sabah yumurta yenmelidir. Her ne kadar sevmesem de yumurtayı kıramam onu, yerim. 

 

Birlikte bulunduğumuz her an gibi kahvaltıda da gözler benim üzerimde, muzip bir gülümseme yüzlerde. Son zamanlarda bu durum geçerli gerçi. Bunun sebebini hâlâ öğrenemedim ama muziplikleri arasında kız arkadaşın yok mu muhabbeti biraz da olsa soruma cevap oldu. Uzun boylu ve sarışın bir kızdım. Haliyle etrafımdaki birçok kızın dikkatini çekiyordum. Onlar benim dikkatimi çekiyor mu? İşte buna bir türlü cevap veremiyorum.

 

Bizim dünyamız biraz farklı. Vajina vajinaya, penis penise... Sanki hiç heteroseksüel birey yokmuş gibi. Onlar bir çeşit tedavi altına alınması gereken hasta konumunda, birer sapkın. Hatırlıyorum da okulda bir çocuk vardı, sürekli kızlardan bahsederdi. "Hetero" diye adı çıkmıştı, çok hırpalanmıştı. Korkutucuydu çünkü insanlar acımasızdı. Bu aklıma gelince mideme kramplar girerdi. Çünkü annelerimin aralarında yaşadıkları aşk aklıma gelirdi. Onlar tanıştıklarından itibaren birçok zorlukla karşılaşmalarına rağmen birbirlerine sımsıkı tutunmuşlar. Aralarındaki yaş farkı, ailelerinin istememesi ve bunun gibi birçok olay sonucu bugüne gelmişler. Garip olan ise tüm bu direnişin bir tesadüf sonucu başlamış olması. İşte bu yüzden onlara "tesadüften protestoya gidenler..." derim. Tüm bunları bildikten sonra karşılarında biricik kızlarının "bir erkekten hoşlanıyorum" demesi... Bilmiyorum, belki de biseksüelim. Gerçi yaşadığımız yerde o da hoş karşılanmıyor. Bir kız ve bir oğlan... Küçük düşürücü bir olay... 

 

Annelerim bana en yakın kişilerdi. Eminim ki bana yardım ederlerdi. Onlara bu konuyu açmalıydım. 

     

Ben bu düşünceler içindeyken televizyonun sesiyle kendime geldim. Sabah haberleri izlemek bir aile geleneğidir. Haberlerde bir grup insan ellerinde pankartlarla bağırıyorlardı. Ne için olduğunu anlamadım, bir adamın pankartında yazanı görene dek: HETEROLAR BURADA, GİTMEYECEKLER! 

     

Kanal değiştirildi hemen, yanlış bir şey varmışcasına. Zaten bizimkiler değiştirmeseydi, anında başka habere geçilecekti. Şiddet içerikli bir haber olsaydı saatlerce oynardı halbuki. 

 

Bugün okul güzel başlamıştı ama korktuğum şey başıma gelmişti. Hoşlandığım çocuğa bakmam arkadaşlarımın arasında şakaya, şaka dedikoduya, dedikodu aşağılamaya dönüşmüştü zamanla. Okul dayanılmaz bir çileydi. Neredeyse her gün ağlayarak eve dönüyordum. Annelerimden bunu gizlemeye çalışıyordum ama çok zordu, her an soru yağmuruna tutuluyordum.

     

Bir gün eve geldiğimde yatak odasından ağlama sesleri duydum. Yatak odasına gittiğimde annemi koltukta hüngür hüngür ağlarken, diğer annemi ise yanında oturmuş suskun bir halde buldum. Gerisini çok net hatırlamıyorum, belki de hatırlamak istemiyorum. Okul rehberliğinden aramışlar bizimkileri. Bugün annem okula gitmiş ve durumu öğrenmiş. Diğer annem ise markette bir komşumuzdan sözlü tacize uğramış. Annem, kızı hakkında söylenenleri duyunca deliye dönmüş. Bu olayın okul dışına nasıl çıktığını bilmiyorum, hiçbir zaman da öğrenemedim. 

 

Açıklama yapamadan yerde buldum kendimi. Annemin bağırışları ve tokatları... Olaylar bunlarla da sınırlı değil tabi, psikologlar ve dahası... 

     

Nasıl bir orkestranın içindeyim bilmiyorum ama yaptıkları müzik bana hitap etmiyor. Düşünüyorum da müziğin ahengi biraz değişse. Hatta tam tersi olsa her şeyin. Böyle olur muydu? Toplumda şiddet gören bir kesim olur muydu? Aşk vajina ve penise bakar mıydı? Aşk cinsiyete bakar mıydı? 

  

Şiddet bir başkaldırıdır. Şiddet bir protestodur. 

Aşk bir tesadüftür. Aşk bir protestodur.