İstediğimiz barış

 

Anam bacım; Cumhurbaşkanı yemin töreninde, Sayın Selahattin Demirtaş seçilmiş birini alkışladı diye sosyal medyada adeta linç edildi. Sayın Demirtaş bir siyasi temsili liderlik vasfını, ve yasal demokratik bir seçimle seçilmiş bir insanı gayet normal insani bir şekilde alkışladı. Aynı şekilde politik bir durum. Neymiş, neden alkışlamış. Ayol bu ne ucuz bir eleştiri yöntemi, yetersiz ve bomboş bir muhalefet şekli. Kardeşim eleştiri ya da muhalefet ediyorsanız, az biraz politik olsun, içi dolu olsun. Ne bileyim hani, projeniz olsun ya da yaptırımınız. Bütün bunlar olmadan o niye bunu yaptı şu niye filan kesimi güldürdü, e sen ne yapıyorsun acaba demezler mi insana; ya da şu an içimden geçen şey, sana ne.

 

Bir başka durum da şu: bir barış süreci var. Aynı şekilde oturduğunuz yerde bu süreci de bu şekilde eleştirdiniz. Yapmayın, eylemeyin, zarar veriyorsunuz. Bir düşünün yıllardır mücadele eden Kürt halkının hangi yanındaydınız? Bedel ödeyen bu halk barış istiyor. Elbette savaştığı taraf ile olacak. Bunu neden anlamıyorsunuz? Barış olsun diye kimle masaya oturulur, kimin eli sıkılır… Unutmayın ki karşınızda bir ulus var. 30 yıldır ağlayan analar, sevgililer, kardeşler var. Artık hiçbir Kürt bireyi kan istemiyor, gözyaşı istemiyor, cenaze gelsin istemiyor. Ne gerilla ne de asker cenazesi.

 

Savaşı kışkırtan bu tavrınızdan lütfen vazgeçin. Tanrı korusun savaş yeniden çıkarsa elinize silah alıp bu çocukların yanında olacak mısınız? Bunun cevabını ben de sizler de biliyorsunuz; hayır... Yapacağınız tek şey, barışa katkı vermeniz. Ha bunu yapamıyorsanız oturun oturduğunuz yerde, biz kan istemiyoruz.

 

Anlamadığım başka bir şey; en başından beri Sayın Demirtaş’ı sevmezdiniz zaten, neden, ne yaptı da size bu kadar dokundu şimdi… Anam Bacım; siz terk edin her yeri. Tüm politik platformlarda olmayın. Kızıp gidin, alkışlamayın. Proje sunmayın. E bu içi boş muhalefet biçimi olunca, yüzde elli de alır başını gider işte.