mandalinanın isyanı

önce parfüm vardı... sonra insan zar zor nefes alabilmeye başlamış diyorlar...

 

üsküdar’dan kadıköy’e yaptığım ufak seyahat boyunca yanımda oturan kadınla kavga edip durdum. tabi kimsenin herhangi bir duyu organı ile şahit olamadığı bir kavga idi bu. kavgalarım konusunda "kafa kırılır, tasının içinde kalır" prensibinden hiç şaşmadım. bu sebepten olacak, kadın ve ortalığa yaydığı ölümcül parfüm kokusu içerde olan bitenden hiç haberdar olamadılar; ne yazık! halbuki onların uğruna bir savaş vardı zavallı zihnimde! mesela yol boyunca defalarca dolmuştan indim, dünyanın en havalı postalarını koydum! kafatasımın içinde eşsiz bir kahramandım tabi, ne sandınız?!

 

ama kahramanlığımın havasını atmak istemem, bu yüzden pek göstermiyorum kendisini. kişisel bir tercih yani, tamamen...

 

neyse, tüm bu gürültü patırtının içinde ben oturduğum yerden defalarca kalkıp kalkıp terk ederken dolmuşu, kadın kokmaya, ben öksürmeye devam ettik. kendisi gibi kokan binlerce parfüm şişesi bozuntusu gibi onun da haberi olmadı bu durumdan. öksürük krizinin geçmesi ve tekrar nefes alabilmem epey sürdü.

 

hayallerimin yolculuğu değildi tabi, ama en büyük hayal kırıklığım olduğunu da iddia edecek değilim şimdi.

 

dolmuştan indiğimde tekrar nefes alabildiğim ilk an bir sigara yaktım, hayatıma biraz çelişki katmak istedim belki; bunu da yazarım şık olur diye düşünmüş de olabilirim. ya da basitçe, günde ortalama yirmi kere yaptığım bir harekete afilli bir şeymiş havası katmak istemiş de olabilirim. kimbilir, bilinçaltı... (dur ben bu konuyu da bir açayım doktora dedim)

 

"dear foucault! I let the sanitiy in, baby!

"dear sanity, the floor is yours!" dedim sonra.

 

işte bu noktada da sanırım kendimi bulmuş olduğum yere afilli bir hava katmak istemiş olabilirim...

 

bunları gerçekten sormalı mıyım ona? hmm, biraz daha düşüneceğim bu konu üzerine...

yok sormayayım, bu düpedüz işi sulandırmak olabilir; halbuki ciddi bir iş yapıyoruz burada!

 

sevgili Burcu! parfüm kokusu beynine ulaşmayı başarabilen ve ne işe yaradığından şu noktada pek emin olamadığımız oksijen miktarını hayli azaltmış olabilir ama sen yine de aklını başına topla!

 

dedim... çok güldü içimizdeki Burcu, ama onu kendi haline bıraktık. atsan atılmaz, satsan satılmaz. böyle pörsüdü kaldı elimize, napcan??

 

neyse bu korkunç kendi haline bıraktık espirisi de patladıktan sonra artık oksijenle de çok işimizin kalmamış olduğunu düşünebiliriz...

 

ve, ben bunları yazarken kadın kokuyordu hâlâ, inatla! başarılı! tabi dolmuştan inmiş gibi konuşmuş olsam da inmemiştim aslında. bunları yolda yazdım ama sonra da yazsam olan biten çok farklı olmayacaktı...

 

artık biliyoruz ki ne kadar yol yürürsek yürüyelim, yollar bize "sevgili kadın! parfümün nefes alma özgürlüğümüze tecavüz ediyor" deyip, kapıyı çarpıp giden bir Burcu vermeyecekti... (ya da belki de bir gün çarpılamayan bütün kapıların hatrına; yok sakin olalım demiştik!)

 

neyse, yol bitti... birileri kadının kokusunu sevecekti elbet, parfüm denen şeyin bu kadar para etmesinin beğenilerle desteklenen bir açıklaması vardı elbet...(ama bu kesin ucuz parfümdü, daha çok öksürttü, ıyyhhh ucuzcuuuu...:P)

 

ama nefes almak, beğenilerden önce?! neyse, peki...

 

parfüm şişelerinde boğulasıcalar!!!

 

kadına bir halt diyemedim, inerken salak gibi öksürüğümü arttırıp mesaj kaygısıyla boğazımı acıtmak dışında! tüm bunları yazarken kulağımda müzik kalitesi sıfır bir ergen grup çalmakta idi, her cümle korkunç bir ergenlik çığlığı, böegh! yine de utanmadan dinliyordum o anda, koku iyice havasız bırakınca beynimi... bir de terapiye giderken ergenlik şarkıları falan! (bu da mı acaba bilinçaltımın kurguladığı bir film sahnesinden ibaretti?!)

 

bunları düşünürken kulaklarım "beni dinleyin lan" minvalinde bir şeyler hönküren sesle irkildi, "şşşt dur! öyle olmaz, her şeyi sakince..."

 

"şey, sevgili hayat beni bi dinler misin? çok başını ağrıtmaya niyetim yok, şu koca evrende bir iğne ucu kadar yer kaplayacak bir kaç küçük isyanım var da, şey, yani...müsaitsen...?"

 

LÜTFEN DİKKAT! SİSTEMİN İSYAN ETMENİZ İÇİN TANIMLAMIŞ OLDUĞU ERGENLİK DENEN PARILTILI ÇAĞI KAÇIRMIŞ BULUNMAKTASINIZ! ŞİMDİ SUSUN VE OTURUN OTURDUĞUNUZ YERDE!

 

"şey...oturuyorum zaten de...bunun bir affı, geç kayıt dönemi ne bileyim bir add-drop haftası falan yok mu ki? mazaret, rapor falan???"

 

"yok" dedi, "geçmişe dönük rapor kabul etmiyoruz..."

hadi ya dedim. hani kaçırmamış olsam ne halt yiyecektimse?!

 

"sevgili kadın! parfümün nefes alma özgürlüğümüze tecavüz ediyor" deyip, kapıyı çarpıp giden bir Burcumuz mu olacaktı? sanmam...

 

sonra parfüm kokusu iyice ciğerlerime yerleşti. allahım! bu kavga hiç bitmeyecek mi, neden trafik var, in de yürü... yok ya, öyle pek hareket edemiyorum biliyor musun? parfüm beni umutsuzluğa düşürüyor beni. katatonik hissiyatlarla trafiği sevdiğim bile olmakta... peki.

 

sonra hastanedeki kadın (ki o da parfüm kokuyor, kokmaz mı!);

 

"yaş kaç?"

"yirmialtı"

"peh!"

 

"noldu? beğenemedin mi canım?" dedim. tabii dedim derken, kafamın içine...kafamın içine!! "hem istatistiklere pey uygunum, naber" dedim.

 

sonra son durağa geldik, biliyorum az önce de gelmiştik ama "insan bilemiyor ki ne zaman son durak olduğunu..." diye bayık, iğrenç bir cümle kurmadım tabi; aklıma geldi, yuttum!

 

ama hakikaten indim bu defa dolmuştan. kadıköy’de bir dükkâna girdim. mensubu olduğum sosyo-ekonomik sınıftan bir kadına göre ortalama bir ayakkabıyı karşılayacak paradan daha az bir miktarı çeşitli boya kalemlerine yatırdım. bunu yaparken de çevremdeki kadınlardan farklı olduğumu vurgulamak istedim belki hayata karşı. ama bu farklı kadınlardan baya vardı tabi, olsun onlar da böyle şeyler yapıyorlardı.

 

terapiye de gittiğime göre baya baya sınıfsal sorumluluklarımı yerine getiriyordum.

 

neyse işte sonra doktora ulaştım. tüm bunlardan bahsetmekten vazgeçtim. birazcık saçmalık saklamaya karar verdim kendime. kabuklarımı soyuyoruz, mandalina gibi... korkuyorum, kadınların parfüm kokularından ve olan biten her şeyden... parfüm şişelerinde boğulun inşallah! öldürdünüz lan beni! (ya da deli parfümcü gibi yesinler, bitirsinler sizi!)

 

"sevgili doktor, ölecek miyim?"

"yok, bununla savaşmanın yollarını bulacağız."

"hadi ya... kendi elimle kendimi..."

 

neyse sevgili doktor, biz kediylen evde bekliyoruz, bir gün devrim eve gelecek, bizimle çay içecek, inanıyoruz!