02/09/2014 | Yazar: Cihan Govinda
Devletin elindeki kan kokusunun farkına bir kez daha vardıktan sonra bununla yaşamak yerine örgütlenmeyi seçti Antakya, Samandağ, Defne...
Ah Antakya, ne güzel gülerdin sen... 4 yıl önce ilk adım attığımdaki huzur kokan bu şehir, artık yaralı. Topraklarına gözyaşı damladı, etrafı kanla sarıldı, insanların özellikle anaların boğazına öyle bir yumru oturdu ki nefes aldırmıyor.
Bir gün patlama sesiyle uyandık başladık ağıt yakmaya, hâlâ yakıyoruz. Herkeste derin bir acı.
Halkların endişesi görülmeyecek gibi değildi ama insanlar örgütlü mücadele ile neler başarabileceğini görmüştü artık. Kendi insanlarını öldürmek için sokağa çıkmış kolluk kuvvetlerine duyulan şaşkınlığı, hiddeti ve nefreti üzeremizden atamamışken bir kez daha yaralandık. Kafa kesen, tehditler savuran, birçok insanın rüyalarını kâbusa çeviren bu vahşi, katil cihatçı çeteler devlet eliyle besleniyordu bir gün kendi halkına bela olsun diye. Devletin elindeki kan kokusunun farkına bir kez daha vardıktan sonra bununla yaşamak yerine örgütlenmeyi seçti Antakya, Samandağ, Defne...
Günlerden 1 Eylül, Dünya Barış Günü. İşte Hatay tam da bu sebeplerden dolayı barışa çok önem veriyor ve barışı özlüyordu. Bizler düşmanların halklar olmadığını biliyor ve "Suriyeli mülteciler kardeşimizdir", "yaşasın halkların kardeşliği" şiarlarıyla yola devam ediyorduk. Halk daha da bilinçli, kadınlar daha da güçlü ve güzel sinyaller oluşmakta Antakya’da. Dünkü eylemde kırmızılı, sarılı, beyazlı flamalar arasında gökkuşağı bayrağı dalgalandırdım. Baştaki çekingen yürüyüş sonuna doğru gurura dönüştü. Birkaç LGBTİ (lezbiyen, gey, biseksüel, trans, interseks) birey yanıma gelip oluşumumuz (Antakya Homofobi ve Ayrımcılığa Karşı Oluşum) ile ilgili bilgi aldılar. Güzel artılar bunlar ama asıl şahane olan şey siyasi örgüt temsilcilerinin konuşmalarında belki yönelim kelimesi yoktu ama mikrofonlarında vardı.
Bir gün patlama sesiyle uyandık başladık ağıt yakmaya, hâlâ yakıyoruz. Herkeste derin bir acı.
Halkların endişesi görülmeyecek gibi değildi ama insanlar örgütlü mücadele ile neler başarabileceğini görmüştü artık. Kendi insanlarını öldürmek için sokağa çıkmış kolluk kuvvetlerine duyulan şaşkınlığı, hiddeti ve nefreti üzeremizden atamamışken bir kez daha yaralandık. Kafa kesen, tehditler savuran, birçok insanın rüyalarını kâbusa çeviren bu vahşi, katil cihatçı çeteler devlet eliyle besleniyordu bir gün kendi halkına bela olsun diye. Devletin elindeki kan kokusunun farkına bir kez daha vardıktan sonra bununla yaşamak yerine örgütlenmeyi seçti Antakya, Samandağ, Defne...
Günlerden 1 Eylül, Dünya Barış Günü. İşte Hatay tam da bu sebeplerden dolayı barışa çok önem veriyor ve barışı özlüyordu. Bizler düşmanların halklar olmadığını biliyor ve "Suriyeli mülteciler kardeşimizdir", "yaşasın halkların kardeşliği" şiarlarıyla yola devam ediyorduk. Halk daha da bilinçli, kadınlar daha da güçlü ve güzel sinyaller oluşmakta Antakya’da. Dünkü eylemde kırmızılı, sarılı, beyazlı flamalar arasında gökkuşağı bayrağı dalgalandırdım. Baştaki çekingen yürüyüş sonuna doğru gurura dönüştü. Birkaç LGBTİ (lezbiyen, gey, biseksüel, trans, interseks) birey yanıma gelip oluşumumuz (Antakya Homofobi ve Ayrımcılığa Karşı Oluşum) ile ilgili bilgi aldılar. Güzel artılar bunlar ama asıl şahane olan şey siyasi örgüt temsilcilerinin konuşmalarında belki yönelim kelimesi yoktu ama mikrofonlarında vardı.
Keşke örgütle katılabilseydim ama olsun gene de güzel bir eylemdi.
Barış ve huzur dolu günler...
Etiketler: yaşam
