Çoğul Kişi

Yıllardır zaman zaman okuduğu bu satırlardan ve her okuduğunda yakınından teyet geçmiş, geçip gitmiş olduğu yaşantılarına dair yenilemelerde bulunmaktan alıkoyamıyor kendini. Her yeni süreçle, bir öncekini eskitirken ardında, bu satırları eskitemiyor.

 

Aslında en yenisi –yıllardır zaman zaman okuduğu bu sarhoş satırlara-, tam iki yıl önce nisan ayının bilmem kaçı ile mayıs ayının kim bilir kaçıncı günü arasında yaşanmaya başlanmış olandı, diye düşünüyor. En yakını en yenisiyse de, yine de eskisidir artık. Ama yeni olarak kalacağı tek bir anlam saklıdır, eskimesini mümkün kılmayan etkisine aldırmadan. Etkisi eskimişse de anlamı eskimemiş, yepyeni bir yeni olduğu için yaşantısında, tam da bu nedenle de etki alanı farklılaşmış coşkulu bir yenilik daha eklenmiş oluyor yaşamına.

 

Eskitilen her yaşantının ardından gelen yeni yaşantılar, yeni anlamların eklenmesiyle de pırıl pırıl parıldıyor, diye düşünüyor.

 

 

Eskitmelerin yanı sıra eksilmelerin götürüleri ve getirileriyle de aslında eskimenin bir ya da bir kaç anlamda yenilenme olduğu da bir gerçeklik değil mi, diye düşünürken buluyor kendini, tam da çemberin dışına çıkmak üzereyken. Çemberin dışına çıkmak üzereyken, hangi çemberlerin içinde bulunmak istediğini ve hangilerini istemediğini düşlemleyerek...aklına gelen tüm olumlu olumsuz, sevimli sevimsiz, acıtan, gülümseten, öldüren, seven, duyan, duyumsayan, yaşanmış yaşanmamış, mümkün olan ve olmayan, önemli önemsiz, sanki sonsuza kadar sürecekmiş gibi durmaksızın, bazen de olasılık hesapları eşliğinde –zaman zaman görülme sıklığı azalsa da- düşlemleyerek...(çoğul masal)

 

 

Eskitmelerime, eskimelerime, eksilmelerime kadeh kaldırırken yenilenmiyor muyum sanki tekrar tekrar, çoğalmıyor muyum, diyor diğerine dönerek, yeni yaşantıladığı eskilerine yeni anlamlandırmalarla selam eden düşlemlemeleriyle süsleyip püsleyerek. Acılarımı yaşamadan sindirmeden tüm bedenime, aklıma ve düşlerime nasıl sığdırabilirim, nasıl içselleştirebilirim, nasıl sevebilirim, nasıl yaşayabilirim ki o zaman, diyor bir başkasına bakarak. İçimdekiler söylüyor bunları bana, sana, ona,...

 

 

Kurtuluş! Büyük yanılsamaların, saçma sapan yalanların, anlamsız inançların, gereksiz ve yersiz söylemlerin, önemsemeden düşlemlemeden uzak haykırışların, heyecansız yaratısız duygulanımların muazzam kabul gören destansı ve ‘akılcı’ yaklaşımı...yine de gereklidir her zaman!

 

 

Eksik kalacak hep bir yanım belki de seni eskittiğim için, diye düşünürken, eksildiğim için de çoğaldım seninle, çok çoğaldım hem de, diye düşündü... o kadar ki yepyeni gözlerim, yeni yeni evrenlerim, yeni yeni sözcüklerim, yeni yeni masallarım, yeni yeni acılarım, yeni yepyeni sevişlerim var şimdi, daha ne yeniliklere gebe düşlemlerim var, dedi ötekine.

 

 

* Evet, alıntıladım ve yaldızladım ama bir kısmını nereden alıntıladığımı hatırlayamadım, köklenmiş bir yerlerimde, adsız kalmış. Bir kısmı ise tamamen Blanchot’a ait.