‘İlk Kez Bir Komutanla Aynı Fikirdeyim; Buraya Uygun Değilim, Olamam!’

 

Giriş cümlesi bulmakta zorlanıyorum. Öfkemin çokluğundan mı yoksa askeriyenin amacına ulaşıp bizleri donuk zihinler haline getirmesinden mi bilemiyorum.

 

 

Burada insanın değeri yok. Daha doğrusu burada insan yok diyebilirim. Burası her gün canavarlar üretiyor. İnsanlar hava değişimi alabilmek için parmaklarını ve kollarını kırıyorlar. “Eğitimde merhamet, vatana ihanet”, “Akan kan bayrak için”, “Her Türk asker doğar” bunlar her gün ayaklarımızı sertçe yere vururken avazımız çıktığı kadar bağırarak söylediğimiz sloganlar. 

 

 

İstediğimiz saatte uyuyamıyoruz, istediğimiz zaman bacak bacak üstüne atamıyoruz, istediğimiz zaman yemek yiyemiyoruz, istediğimiz kitabı okuyamıyoruz, istediğimiz müziği dinleyemiyoruz, istediğimizde duş alıp istediğimiz zaman ağlayamıyoruz. Yatak çarşafımız yeterince gergin olmazsa çarşıya çıkamıyoruz. Traş olmadıysak aşağılanıyoruz. Burada bizim için her şeye karar veriyorlar.

 

 

Komutanın karşısında esas duruşta dikilirken bize bağırarak bizzat söylediği cümle “Siz düşünmeyeceksiniz, sizin işiniz yapmak”. Esas duruşta kıpırdanmaz, esas duruşu 1 emir 2 ölüm bozarmış. Emre itaatsizlikten hapse girmemeniz için ise ortada esaslı bir neden yoktur. Sadece eline rütbe geçince delirmiş, askercilik oynayan komutanın inisiyatifindesinizdir. İnsan şeklinde hedeflere atış yaparsınız. Tüm bunlar askeriyenin az çok bildiğimiz gaddarlıklarıdır. 

 

 

Burası bir eşcinsel için iki kat daha zordur. Çünkü rütbelilerle olmadığın zamanlarda askerlerlesinizdir. Herkesin ağzında, bu yukarıda saydığım gibi durumlarla karşılaşınca küfür olarak kullanılan “İbne” kelimesi vardır. Buda işin çift işkenceye dönüştüğü noktadır. Bu küfür sizin yanınızda edilir. Siz bu çığ gibi büyümüş homofobinin farkında bile olmayan insanlarla bir arada yaşamak zorundasınızdır. Eğer feminenseniz insanlar sizinle dalga geçecekleri zaman konuşur. Sivil hayatta yaşadığınız izole ortamdan koparılıp burada kaçtığınız ortamın tam ortasına bırakılırsınız. Ve siz çaresizce hayatta kalmaya çalışırsınız. 

 

 

Size yaşadığım bir olaydan bahsetmek istiyorum. Biz burada her cuma günü öğle içtimasından sonra bakım dediğimiz faaliyete giriyoruz. Bakımda keplerimiz çıkartılır saçlarımız kontrol edilir, üzerimiz çıkartılır koltuk altı tıraşlarımız kontrol edilir, ellerimizi ensede kenetli tutarak çömeliriz ve apış aramızın sökük olup olmadığı kontrol edilir. Bunun dışında yanımızda bulundurmamız gereken eşyalara bakılır.

 

 

Bir defasında giyinirken geri sayım yapıldı ve zamanında giyinemeyen şınav çekti, koltuk altı pürüzsüz olmayan çarşıya çıkamadı. Bir başka seferde silahı çok kibar birleştirdiğim için komutan tarafından herkesin içinde eleştirildim. Ona göre askerliğe uygun değilmişim fazla “narin” ve “kibarmışım”. İlk kez bir komutanla aynı fikirdeyim buraya uygun değilim, olamam. Bence kimse buraya uygun olmamalı.

 

 

Hiç bir kuruma insan üzerinde bu kadar hak verilmemeli. Şu anda internet cafeden yazıyorum ve arkamdan insanlar geçtiği için çok gerginim. Kısacası dışarıda bile üzerimizde kurulan baskıdan kurtulamıyorum. Yalnızca evimizde özgür olabiliyoruz ki o bile tartışmalı artık. Akşam saat 5 olmadan tekrar oraya dönmek zorundayım yoksa hakkımda firar kararı çıkartıp tutanak tutabilirler.