Mr. Gay World’de Aşk

Gay Star News, Ansh Das ile Manila’da Mr. Gay World 2011 sırasında başlayan kendi trajik aşk hikâyesini anlattığı kitabı hakkında konuştu.

 

ANNA LEACH

 

Hong Kong’un ilk, yıllık LGBT festivali the Pink Season’ın (Pembe Mevsim) organizatörü Ansh Das için 2011 duygusal bir sene oldu.

 

Manila’daki Mr. Gay World 2011 yarışmasında Filipino şarkıcı Mike Francis Mendoza’yla tanıştı ve ona âşık oldu. İkisi arasındaki yoğun bağ Mendoza’nın tanışmalarından birkaç ay sonra apandis iltihabından ölmesiyle trajik bir biçimde son buldu.

 

Das, Francis için duyduğu kederi, acıyı ve sevgiyi bir kitaba döktü: Always Forever (Daima Sonsuza Kadar). Gay Star News’a iyileşmeyi nasıl başardığını anlattı.

 

Mike inanılmaz bir sesi olan yakışıklı bir adamdı. Ama onun dövmesi, sırtındaki melek kanatları bende bir anahtarı döndürdü. O zamana kadar dövmelere merakım yoktu. Hep merak ederdim insanlar nasıl canlarını acıtıp dövme yaptırabiliyorlar diye. Doğal halimizin güzel olduğunu düşünüyordum.

Ama o dövmeyi gördüğümde tuhaf bir his oldu bende. Déjà vu değildi. Tüm hayatım boyunca bu anı beklediğimi fark etmiştim birdenbire. Aramızda melekler olduğuna inanmışımdır her daim. Dünyada gezip, insanlara yardım edip onları iyileştiriyorlar diye. Burada tutsaklar, kanatları kırılmış ve uçup gidemiyorlar. Görevleri şifa dağıtmak.

Bu inanç ya da hissimi kimseyle paylaşmadım. Anlamayacaklardı. Gülüp geçeceklerdi. Ama benim inancım hayalden ibaret değildi. Biliyordum işte. İçimden bir ses “Bu o!” dedi. “Tüm hayatın boyunca beklediğin bu!” Daha önceden hiç böyle hissetmemiştim.

 

Tüm gönüllüler bezmişti. Mr. Gay World küresel gey topluluğu için muhtemelen en göz alıcı etkinlik. Başarılı bir şekilde gerçekleşmesi için organizatörlerin, gönüllülerin ve katılımcıların çok fazla çabası gerekiyor. Bazılarımız günlerce uykusuz kaldı. İcracılar ve organizatörler olarak gösterinin devam etmesi gerektiğini biliyorduk. Bu yüzden düzensiz programı ve yolumuza çıkan tüm zorlukları görmezden gelerek devam ettik.

 

Mike benim kendisi hakkında bir kitap yazmamı istedi. Vefatının ardından kafamda onun için yapmaya söz verdiğim şeylerden biriydi. Ama bir biyografi şeklinde yazmak istemedim. Kendi bakış açımdan olduğu gibi bir aşk hikâyesi olarak yazmak istedim.

Cenazesine gittiğimde herkes feryat figan edecek diye bekliyordum. Kendimi buna hazırlamıştım. Ama Filipinoların olaylara bakışı çok farklı. Sevdiklerinin vefatına yas tutmaktansa hayatı kutlamayı seçiyorlar. Bu beni iyi bir şekilde şaşırttı. Kaybımı başkaları ve tabii ki kendim için yararlı bir şey haline getirmeye karar verdim.

Sonraki seyahatlerimde yavaş yavaş Filipinler’in kültürüne, yemeklerine, müziğine ve insanlarına âşık olmaya başladım. Acı zamanlarında, ailesi ve arkadaşları kollarını açarak beni kendi hayatlarına buyur ettiler. Ayrıca benzer durumlarla başa çıkmaya çalışanları bu kitapla teselli etmek istiyorum. Paylaşmak en güzel iyileşme yolu. Yalnız olmadıklarını bilmeleri gerekiyor.

 

Kolay değildi. Vefatından dört ay sonra yazmaya başladığımda, acısı hala taptazeydi. Sayfalara geri dönüp acısıyla tatlısıyla her anı yeniden yaşamak, her sahneyi yeniden yaratmak için çok cesarete ihtiyacım oldu.

Tam depresyondan çıktım derken o hisler yeniden üşüşüyordu. Birden iyi hissediyordum, hatırladığım güzel anlara gülüyordum, hemen ardındansa tekrar ıstırabın uçurumuna düşüyordum.

Çaresizlik, öfke, her şeye son verme, her şeyden vazgeçme ve yalnız kalma hisleri, işte bunları kimse yaşasın istemiyorum. Günlerce ağladım ben. Ama bu kitabı bitirmekte kararlıydım. Bitirdim de.

 

Evet, çok daha zor. Toplumun lüzumsuz damgalaması, nefret dolu dini inançlar, her gün yüzleşmek zorunda olduğumuz zorluklar ve bazen ikili hayatlar sürmeye zorlanmamız düşünüldüğünde acınız da varsa bunun üzerinden, üstesinden gelmek çok daha zor oluyor.

Acılar paylaşılarak azalır; ama eğer hiçbir çıkış yolu yoksa tüm o acı veren duyguları içinizde biriktirmeye başlıyorsunuz. İnsanüstü bir varlık olduğumu söylemiyorum. Ben de birkaç kez kendimi öldürmeyi düşündüm. Ama sonrasında buna değecek miydi? Ben kendimi savunmazsam, kim savunacaktı ki? Ben kendimi sevmezsem, kim sevecekti?

Kaybım beni daha güçlü biri yaptı. Ne olursa olsun teslim olmayacağım. Şu an dizlerimin üzerinde olabilirim; ama tekrar ayağa kalkacağım. Bunu yapma gücü hepimizin içinde var.

 

Hayattaki amacımı buldum. O bana yol gösterene kadar kayıptım. Şifa veren biri olarak işim daha yeni başladı. Ona odaklanacağım. Ayrıca beni aşkın sonsuz olduğuna inanmaya götürdü. Önceki hayatlarımızda birlikteydik ve bu hayatta yeniden buluştuk. Gelecekte yeniden buluşacağımıza dair umut doluyum.

Ölüm hoş bir his değil çünkü onu düşmanımız olarak görüyoruz. Dünyadaki tüm eğlencenin sonu olarak görüyoruz. Ama ruhun uzun yolculuğunda küçük bir hız kasisi olduğunu da biliyorum. Ölümden artık korkmuyorum.

 

İlk kitabım The Memory of a Face (Bir Yüzün Hatırası) aşk ilişkileriyle ilgili bir roman. İki başkarakterin yaşadığı Hong Kong ve Şangay’da geçen romantik bir polisiye.

Ayrıca çeşitli etkinlikler (IDAHO, ilk Onur Yürüyüşü, Tongzhi Edebiyat Klübü, Fruits in Suits) aracılığıyla 2008 Hong Kong’unun LGBT tarihini de biraz ele alıyor.

Kitabın satışından elde edilen tüm gelir Hong Kong okullarında homofobik zorbalıkla mücadele eden bir projeye aktarılıyor.

 

Yazmak benim tutkum ve gelecekte de yazmaya devam edeceğim.

 

İnsanlar kitaplarımı Amazon ya da diğer sanal mağazalardan alabilirler. İnternet sayfamda tüm kitaplarımın listesi mevcut. Kitaplarımı kendim bastığım için kitapçılarda bulunmuyor.

 

Mike’ın vefatının ardından hazırlanan bir video: http://www.youtube.com/watch?v=nMpXo_vth_k